Kuran ahlakına tabi insanlar dürüst, vicdanlı ve doğru bir hayat yaşarlar. Kuran ahlakı ile ahlaklanmayanlar yalan söylemek bir alışkanlık haline gelmiştir.
Hayatlarında sürekli yalan söyleyen insanlar, bir süre sonra o yalanlara kendileri de inanmaya başlarlar. Yalan söyleyen insanların arkadaşları ve dostları olmaz. Onlara kimsenin güvenmediği gibi, yalancılar da kimselere güvenmezler, kendileri gibi herkesin sürekli yalan söylediğini zannederler.
Yalancılar yaptıkları kötü davranışa kılıf bulma güzel göstermek için beyaz yalan gibi gerçek olmayan bahaneler uydururlar. Yalanın küçüğü, beyazı, pembesi olmaz. Yalan yalandır. Şartlar ne olursa olsun doğru söylemek gerekir.
Bu işle yakında ilgili olan yalanı insana sevimli gösteren şeytandır. Şeytanın vesveseleri ile şeytana uyarak yalana başvurmak, insanın hem dünyasını hem de ahiretini kaybetmesine, dünyada mutsuz olmasına ahirette de imtihanı kaybetmesine sebep olur. Kuran’ı rehber edinmeyen insanlar yalan söyleyerek kazandıklarını zannederler. Halbuki insanların her yaptığını Allah görür ve bilir.
“İş hükme bağlanıp-bitince, şeytan der ki: “Doğrusu, Allah, size gerçek olan va’di va’detti, ben de size vaadde bulundum, fakat size yalan söyledim. Benim size karşı zorlayıcı bir gücüm yoktu, yalnızca sizi çağırdım, siz de bana icabet ettiniz. Öyleyse beni kınamayın, siz kendinizi kınayın. Ben sizi kurtaracak değilim, siz de beni kurtaracak değilsiniz. Doğrusu daha önce beni ortak koşmanızı da tanımamıştım. Gerçek şu ki, zalimlere acı bir azab vardır.” (İbrahim Suresi, 22)
En büyük yalancı şeytandır. Sürekli yalana başvuranlar bilmeli ki her yalana başvurduklarında şeytanla arkadaşlık etmektedirler.
helal kardeş 😉