XIV. ve XV. YÜZYILLAR
XIV. ve XV. yy’larda, feodalitenin çöküşü, yarattığı edebiyat biçimlerinin yok oluşunu da birlikte getirirken, krallık gitgide artan bir önem kazandı. Büyük kronikçiler arasında, Froissart, bir toplumun sonunu ve derebeylerin yiğitliklerini anlattı. Commynes, Louis XI’in etkileyici bir portresini çizdi. Şövalyelik ülküsü artık ölmüş ve onun yerini daha o tarihlerde, Rönesans’a yakın pozitif bir anlayış almıştı. Sayıları pek bol olan tarihsel şiirler (Eustache Deschamps), manzum romanlar (Guillaume de Machault), dokunaklı yapıtlar (Christine de Pisan, Alain Chartier), geçmişe özlemle dolu manzum yapıtlar (Charles d’Orleans), François Villon’un ürünleri karşısında silinip gittiler. Gerçekten de François Villon ölüm, yoksulluk ve suç işlemeyle geçen yaşam konularını Petit Testament (Küçük Vasiyetname, 1456) ve Grand Testament (Büyük Vasiyetname, 1461) adlı yapıtlarında işledi. Böylece Villon Fransa’da gerçek lirizmin öncüsü oldu.
XV. yy’ın sonu, büyük belagatçilerin (relorikçiler) yavan tekerlemeleri içinde yitip gilti: Ohastelain, Lemaire de Belges. Meschinot. XIV. ve XV. yüzyıllar boyunca aynı zamanda dinsel ve sanatsal özellikler taşıyan tarikatlar tarafından temsil edilen mystere’ler (yeni bir oyun türü) gelişti. Öte yandan, güldürü tiyatrosu da parlak bir düzeye ulaştı. Alegoriden yararlanılan sotia ve moraiite’lerde kötülük ve günahlar alaya alınırken, farslarda sıradan kişilerin serüvenleri anlatıldı.
Son Yorumlar