Manuel de Falla, İspanyol piyanocusu ve bestecisi (Cadiz, 1876-Alta Gracia, Arjantin, 1946).
Müzik öğrenimine Cadiz’de başlayan Manuel de Falla, sonra Madrid’e giderek fose Trago’yla piyano, Pedrell’le beste çalıştı. 1907’de Paris’te Debussy, Ravel ve Dukas’yla dostluk kurdu ve bu sanatçıların kendilerine özgü araştırmalarıyla ayrı ayrı ilgilendi. 1914’te İspanyaya döndükten sonra yaşamının, büyük bir bölümünü Madrid’de, sonra da Granada’ da geçirdi. Bu arada yurt dışına geziler (özellikle 1921’deki Londra yolculuğu) yaptı.İspanya İç Savaşı’n- dan sonra, kesin olarak Arjantin’e yerleşti.
Çağının öbür İber yarımadalı müzikçileri gibi Manuel de Falla da, halk ezgilerini ve folklor türkülerini özümsemiş bir bestecidir. 1922’de düzenlediği büyük can te jondo (en önemli flamenco şarkıları) gösterisi de bunun kanıtlarından biridir. Son derece kişisel bir üslupla İspanyayı betimlerken hiçbir klasik ve uzlaşmalı yöntemden yararlanmaz. Falla’nın yapıtlarındaki ulusal ruhu, orkestra seslerinin canlılığında, hareketlilikte aramak gerekir. Manuel de Falla’ya göre müziği, folklor ses ve ritimlerini taşımaktadır.
Manuel de Falla, ileri düzeyde bir sanat anlayışı içinde ve büyük bir ustalıkla hareket eden bir bestecidir; yapıtlarında sıradan etkilere yer vermeyen ince ve şiirsel bir üslup benimsemiştir. Başlıca yapıtları arasında şunlar sayılabilir: Krallık Güzel Sanatlar Akademisi ödülünü alan Kısa Yaşam (1905); üç ses ile yaylılar, lavta ve klavsenden oluşan küçük bir topluluk için Pedro Ustanın Kukla Oyunu; Sihirbazın Aşkı; Alarcon’un bir romanından alınan ve 1919’da Diaghilev tarafından bale olarak sahnelenen Üç Köşeli Şapka; piyano ve orkestra için İspanya Bahçelerinde Geceler; Klavsen ve Küçük Orkestra İçin Konçerto.
Son Yorumlar