İtalyan ozanı (Recanati, Marche, 1798-Napoli, 1837).
Soylu bir aileden gelen Giacomo Leopardi, yaşamının yirmi yılından fazlasını katı bir Katolik olan babası ile sert ve ciddi kişilikli annesinin yanında Recanati’de geçirdi. Bu yalnızlık ve baskı dolu yaşamda avuntuyu, kendini çalışmaya vermekte buldu. On beş yaşındayken gerçek anlamda kültürlü bir kişi olmuş ve birçok şiiri yayımlanmıştı. Ama aşırı zihin yorgunluğundan sağlığı bozuldu: Omurgasında meydana gelen bir eğrilik yüzünden görme duyusunu yitirme tehlikesiyle karşı karşıya kaldı. Aynı dönemde dinsel düşünceleri açısından da bir bunalım geçirdi. Bu sırada, Canti (Lirik Şiirler) başlığı altında toplayacağı şiirlerini yazmaya koyuldu. 1821’de derin bir kötümserliğin sezildiği Bruto minöre’yi (Genç Brutus), 1822’de de Ultimo Canto di Saffo’yu (Sapho’nun Son Şarkısı) gerçekleştirdi.
1822 Kasımında ailesini terk ederek Roma’ya gitti. Ama yalnız yaşam sürmekten ve anlaşılmamaktan dolayı düş kırıklığına uğrayınca, yeniden çalışmaya koyulacağı Recanati’ye döndü. 1824’te yergi ve acı dolu düzyazı biçimindeki kısa oyunları olan Operette morali’nin en önemli bölümlerini yazdı. 1825’te Milano, sonra da Bologna ve Floransa’ya giderek dönemin ünlü yazarlarıyla dostluk kurdu. Bu arada L ’infinito (Sonsuzluk) ve Alla luna (Ay’a) gibi önemli şiirlerini içeren İdilli (İdiller) adlı yapıtını yazdı. Hastalığının gitgide ilerlemesi üstüne Napoli’ye gitti (1833) ve burada 14 Haziran 1837’de öldü. Yaşamı, hastalık, sıkıntı ve anlaşılamamanın düşkırıklığı içinde geçen Leopardi’nin duyarlılığı koyu bir kötümserliğin izlerini taşıyan içten ve coşku dolu şiirlerinde kendini gösterdi. Şiirde olduğu gibi düzyazı alanındaki çalışmalarıyla ulaştığı yalınlık ve doğallık, Leopardi’nin İtalyan lirik ozanları arasında ön sırada yer almasını sağlamıştır.
Son Yorumlar